​Znałam tylko jego muzykę i pokochałam ją od pierwszego przesłuchania. Była mroczna i piękna. Była metalowa i była poezją. To była miłość, załadowana do pistoletu i zastanawiałam się nad człowiekiem, który stał za tymi piosenkami.
 

Dwa lata później nasze ścieżki się skrzyżowały i jak w przypadku większości znajomości, które miałam w swoim życiu, to tatuowanie zbliżyło nas do siebie. Podczas naszej pierwszej sesji, zaczęliśmy się lepiej poznawać.  Przez następne kilka lat, postrzegałam go jako mojego zagranicznego przyjaciela i to wszystko. Nagle po sześciu latach znajomości coś się zmieniło. To mogło być wino, muzyka albo księżyc. Prawdopodobnie po prostu był to najodpowiedniejszy czas. Tylko jeden pocałunek i zmienił mój świat.
 

Byliśmy obydwoje smutni i zagubieni. Byłam przygnębiona, kończąc ostatecznie swoje małżeństwo, które od początku było skazane na porażkę. Czułam również dużą presję spowodowaną filmowaniem swojego show w telewizji, to było dla mnie coś zupełnie nowego – i piłam, wierząc ślepo, że pomoże mi to przejść przez to wszystko. Jego historia odzwierciedlała moją, czuł się równie podle.
Czekaliśmy na jakąś zmianę, na kogoś lub coś co nadjedzie i ocali nas od nas samych. Kiedy wyglądało na to, że to byliśmy my, było to dla nas obydwoje wielką niespodzianką. Dzieliliśmy ciemność i wprowadziliśmy nawzajem trochę światła w nasze posępne światy: nie czuliśmy się tacy samotni.
 

On jest powodem dla którego chciałam zacząć tworzyć muzykę I nauczyć się śpiewać. Pamiętam dokładnie ten moment, kiedy w moim umyśle pojawiła się myśl o tworzeniu muzyki. To było coś, co czułam, że muszę zrobić, nie dla żadnego innego powodu, jak tylko dlatego, że chciałam w ten sposób udzielić mu odpowiedzi. To nie miało znaczenia czy te piosenki kiedykolwiek ujrzą światło dzienne, tak długo jak on był zdolny do słuchania mojej muzyki, mojej wiadomości do niego.
 

Powiedział mi, abym zajrzała do paczki przed drzwiami wejściowymi, zawierającą jego nowy album, mówiąc „To są rzeczy o których łatwiej się śpiewa niż o nich mówi.”
 

Wiedziałam co miał na myśli, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że każda piosenka będzie wypełniona wiadomościami do mnie. Włączyłam album i muzyka dochodząca z głośników wypełniła mój dom. Jego głos rozbrzmiał wokół, znajdując drogę do jądra mojego serca z każdym zaśpiewanym słowem. Jakkolwiek te piosenki mogły być tajemnicze dla każdego innego, ja wiedziałam dokładnie co oznacza każde słowo i rozpoznałam każde wydarzenie ,czy miejsce, do którego się one odnosiły.
Piosenki były piękne, chciałam tak bardzo aby mógł to powiedzieć wszystko na głos tylko dla mnie. Jak mogłam odpowiedzieć na coś takiego? Gdzie powinnam w ogóle zacząć?
 

Pierwszy raz, gdy go zobaczyłam jak byłam już trzeźwa, pracował w mieście nad swoją muzyką. Usiedliśmy w moim biurze, w sklepie do późnych godzin w nocy, rozmawiając o wszystkim- muzyce, domu, sztuce i pracy. Czy rozmawialiśmy o miłości? Nie.  Cały czas tańczyliśmy wokół naszej przeszłości. Co się z nami stało? Nie mogłam znaleźć odwagi aby zapytać, ponieważ byłam przerażona odpowiedzią, którą już znałam.
 

Zdecydowaliśmy się rysować, z ołówkiem i kartką papieru na przeciwko siebie, usiedliśmy na przeciwległych końcach stołu. Zdjął jedną z moich klepsydr odmierzających trzy minuty (?) i postawił na środku stołu. Zasugerował abyśmy narysowali siebie nawzajem i że to była gra. Wraz z obrotem klepsydry ziarnka piasku zaczęły się przesypywać i zaczęliśmy.
Szkicowanie tych rysunków wymagało od nas spoglądania co jakiś czas na siebie co uniemożliwiało skupienie się na rysowaniu. Prawie zapomniałam jak piękną ma twarz. Kombinacja jego oczu, ust i tego jak mrocznie wygląda sprawia, że wygląda nieziemsko. Z nim, czułam się jakbym była w środku uporządkowanego, spokojnego, wspaniałego wszechświata. Przez te krótkie trzy minuty nie było pytań o życie czy przeznaczenie. To było jak gdybyśmy nigdy nie potrzebowali nic więcej od siebie niż ponad to.
 

Jak wszyscy ludzie, cierpiałam z powodu miłości i zasmakowałam jej bólu. Reżyser teatralny mojego umysłu, który wystawił wszystkie te wersje jego i mojego życia z nim, wydawał się być nieporuszony bez powodu. Odnalazłam się ciągle marząc o dniach z przeszłości.
 

Jego oczy, jego ręce, jego krzywy uśmiech- rozmyślałam nad jego cechami. Rzeczami, które powiedział. Rzeczami, które zrobił. Rzeczami, które napisał. Rzeczami, które narysował. Rzeczami, które zaśpiewał. Ciągle i ciągle od nowa, chciałam przesiać wszystkie te obrazy i wspomnienia, jak gdyby zawierały odpowiedzi na moje modlitwy. Ale żyłam długoletnimi wspomnieniami o nim: żyjąc tak daleko od czasów obecnych.
 

Jeśli porozmawialibyśmy o tym, gdzie teraz jesteśmy albo gdzie myśleliśmy, że byliśmy, wracając gdy byliśmy trzeźwi, nie byłabym taka zakłopotana, zastanawiając się co jeśli, i dopisując resztę tej historii w  moich myślach. Czego oczekiwałam? Dla niego to było magiczne nie usłyszeć ode mnie o byciu w związku? I nie obchodziło go to?
Jeśli tylko by zapytał… Musiałabym… Jeśli tylko byśmy porozmawiali…. Wtedy rzeczy potoczyłyby się… Jeśli tylko pozwolilibyśmy sobie przekształcić nasze obawy w bycie otwartym, wrażliwym, wtedy, jestem przekonana, że bylibyśmy razem.
Zdałam sobie sprawę, że nic z tych rzeczy nie ma teraz znaczenia.
 

Gdybym chciała być wolna od tej niespełnionej tęsknoty, pogodziłabym się z przeszłością I ostatecznie pozwoliła jej odejść. Ale nie było wyjścia. Czy naprawdę chciałam być od tego wolna? I od niego?
 

Słuchałam jednej z jego piosenek któregoś dnia. Pośród wszystkich piosenek, które napisał na album, ta jedna była najbardziej bezpośrednia. Śpiewał moje imię w refrenie. Do czasu kiedy piosenka się skończyła, byłam pełna emocji- Smutna ale szczęśliwa, sfrustrowana lecz spokojna.
Śpiewał o tym jak doprowadziłam go do miejsca, w którym jest cisza i spokój, wtedy kiedy jesteśmy razem. Cóż za zwycięskie uczucie – wejść do takiego miejsca z nim gdzie jeszcze nikt nie był. Być w stanie przynieść dobro i wyciągnąć go z kogoś. Te słodkie myśli zostały przerwane przez e-mail od niego. Jak zwykle w odpowiednim czasie.
 

To była krótka wiadomość, dająca mi znać, że jest gdzieś tam i myśli o mnie. Zakończył ją słowami, nazywającymi mnie „Twarzą z gwiazd” – pieszczotliwym imieniem, które dla mnie wymyślił i którego od długiego czasu nikt już nie używał. W tym momencie, nienawidzę go za to. Nienawidzę go, bo go kocham.
 

Czasem wydaje się, że byłoby znaczniej łatwiej odejść od tego wszystkiego gdyby tylko powiedział mi, że mnie nienawidzi, że nie chce niczego ode mnie. Ale nazwał mnie „Star Face”. Nie było mowy o tym, aby nie zdawał sobie sprawy o tym co robi. On też się jeszcze nie poddał.
 

"Ostatecznie, jest pragnienie, nie potrzeba, że kochamy."
 

Srebrny samolot pędził nad Nową Funlandia, nad morzem Labradorskim. Ktoś mi powiedział, że mogę zobaczyć zorzę polarną jeśli polecę na północny wschód, ale nie zwróciłam na to uwagi pogrążając się w pisaniu listu, który już mentalnie stworzyłam na długo przed tym, gdy zdecydowałam się odbyć tę podróż, aby go zobaczyć w Sylwestra. Nie musiałam zbytnio nad nim myśleć, wiedziałam dokładnie co chce mu w tym liście powiedzieć.
 

Przeczytałam go ponownie nim zakleiłam kopertę. I wtedy napisałam pierwszą literę jego imienia. Cóż to była za piękna litera, prawdopodobnie moja ulubiona z całego alfabetu. Każde zawirowanie i krzywa wydawała się pochodzić prosto z mojego serca, z oka mojego umysłu, pociągnięte poprzez moje ramię aż do ręki, uwalniając się na bladej kopercie koloru kości słoniowej.
 

Mój samolot wylądował wkrótce potem.
 

Tęskniłam za tym krajem, także tęskniłam za nim. Zastanawiałam się jak potraktował go czas, minęło kilka lat od kiedy ostatni raz go widziałam. Byłam ciekawa czy nadal miał możliwość uspokojenia swojego serca gdy czuł się niedorzecznie. Zawsze mówił, że potrafię to zrobić gdy jestem w pobliżu. I zastanawiałam się czy dalej potrzebował mnie do tego.
Kiedy się spotkaliśmy wyglądał tak samo pięknie jak kiedy pierwszy raz się zobaczyliśmy, prawie dziesięć lat temu. I, jakby czas nie przeminął, zaczęliśmy tam gdzie skończyliśmy – godziny, mijające w komforcie obecności siebie nawzajem. Rozmawiając. Nadrabiając zaległości.
 

Zapytał czy jestem śpiąca, moja próba ukrywania zmęczenia była widoczna. Spojrzałam na zegarek, może to przez opóźnienie samolotu lub zegar wskazujący północ ale wiedziałam, że przyszedł czas się pożegnać. Niechętnie, oboje wstaliśmy i postaraliśmy się pożegnać najlepiej jak tylko potrafiliśmy.
Jakkolwiek dobrze się czułam będąc przy nim ponownie, dałam mu list, który napisałam dając mu do zrozumienia, że pozwoli on nam się rozstać. Wziął zapieczętowaną kopertę, i wtedy patrzyłam jak odchodzi, sądząc, że to ostatni raz kiedy go widzę.
 

Moje serce nie zostało zamknięte w wieży, za oceanem daleko od mojego domu. Należy do mojej piersi, bije, żyje, czuje, czasami cierpi ale zawsze kocha. Zasługiwałam na to by być wolną, zrozumianą i potrzebowałam czegoś więcej niż marzenia, byłam wreszcie gotowa by pozwolić mu odejść.